AI පැමිණි පසු
- Idasara
- Sep 1
- 2 min read
ගුණදාස මහතාගේ ජීවිතය වූයේ ඔහුගේ දෑතයි. පරම්පරා තුනකින් පැවත එන පන්සල් චිත්‍ර ශිල්පියෙකු වූ ඔහු, තම පියාගෙන් උගත් සාම්ප්‍රදායික මෝස්තර, තමා විසින්ම සාදාගත් ස්වාභාවික වර්ණ යොදාගනිමින් වෙහෙර විහාරවල බිත්ති මත ජීවමාන කළේය. ඔහුගේ එක් එක් පින්සල් පහරක ඉතිහාසයක්, චේතනාවක් සහ ආත්මයක් තිබුණි.
පන්සලේ අලුතින් ඉදි කළ ධර්ම ශාලාවේ බිත්ති සැරසීමේ කටයුත්ත ඔහුට පැවරෙනු ඇතැයි ගුණදාස මහතා අපේක්ෂාවෙන් සිටියේය. නමුත් දායක සභාවේ තීරණයෙන් ඔහු කම්පනයට පත් විය.
"අපි මේ පාර චිත්‍ර-නිර්මාණට AI එක පාවිච්චි කරන්න හිතුවා" තරුණ ලේකම්වරයා පැහැදිලි කළේය. "මේකෙන් අපිට ඕනම සාම්ප්‍රදායික මෝස්තරයක්, කිසිම වැරැද්දක් නැතුව, දවස් දෙක තුනකින් බිත්තියේ මුද්‍රණය කරන්න පුළුවන්. වියදමත් හුඟක් අඩුයි."
ඔහු ගුණදාස මහතාට ටැබ්ලටයක් පෙන්වීය. එහි තිරය මත, දෝෂ රහිත, පරිපූර්ණ වර්ණයන්ගෙන් යුතු, අලංකාර සිතුවමක් විය. එය තාක්ෂණිකව නිර්දෝෂී විය. නමුත් ගුණදාස මහතාට එහි පණක් පෙනුනේ නැත.
"මේවට ආත්මයක් නෑ," ගුණදාස මහතාගේ හඬ වෙව්ලීය. "මිනිස් අතින් ඇඳෙන චිත්‍රයක තියෙන පොඩි පොඩි අඩුපාඩු, ඒ හැඟීම, මේ යන්ත්‍රයකට දෙන්න බෑ."
"කාලය වෙනස් වෙලා, ගුණදාස මහත්තයෝ. මේක තමයි දියුණුව," ඔවුන් කීවේ අනුකම්පාවෙනි.
එදායින් පසු ගුණදාස මහතා පන්සල් යෑම නැවැත්වීය. ඔහුගේ වැඩපළේ තිබූ පින්සල්, වර්ණ කලවම් කරන මැටි බඳුන් දූවිලි බැඳෙන්නට විය. දශක ගණනක් තිස්සේ චිත්‍ර ඇඳීමෙන් ගොරෝසු වූ, වර්ණ පැල්ලම් රැඳුණු තම දෑත් දෙස ඔහු බැලුවේ කිසිදු ප්‍රයෝජනයක් නැති පුරාවස්තූන් දෙස බලන්නාක් මෙනි. ඔහුගේ අනන්‍යතාවය, ඔහුගේ පරම්පරාවේ උරුමය, ඇල්ගොරිතමයක් විසින් එක රැයකින් අහිමි කර තිබුණි.
ලෝකය ඔහු වටා වෙනස් වෙමින් තිබුණි. ඔහු කියවූ පුවත්පත් ලිපි AI මගින් ලියැවී තිබුණි. ගුවන් විදුලියේ වාදනය වූ සංගීතය AI මගින් නිර්මාණය වී තිබුණි. මේ නව ලෝකය තුළ තමා යනු අතීතයෙන් පැමිණි අවතාරයක් දැයි ඔහුට සිතුණි.
දිනක්, කලා ඉතිහාසය හදාරන විශ්වවිද්‍යාල සිසුන් පිරිසක් පන්සලට පැමිණියහ. ඔවුන් අලුත් ධර්ම ශාලාවේ AI සිතුවම් දෙස බලා, එහි තාක්ෂණික පරිපූර්ණත්වය අගය කළහ. නමුත් පසුව, ඔවුන් ගුණදාස මහතා සහ ඔහුගේ පියා විසින් සිතුවම් කළ පැරණි විහාරගෙය තුළට ගියහ.
එහි බිත්ති මත වූ, වර්ණ මඳක් මැකී ගිය සිතුවම් දෙස ඔවුහු වශීකෘතව බලා සිටියහ. පින්සල් පහරවල්වල සියුම් වෙනස්කම්, චරිතවල මුහුණුවල රැඳුණු ගැඹුරු හැඟීම්, ඒ සියල්ල ඔවුන්ව පැරණි ලෝකයකට රැගෙන ගියේය.
එදින සවස, එම සිසුන් පිරිස ගුණදාස මහතාගේ නිවස සොයා පැමිණියහ.
"සර් හරිම දක්ෂයි," එක් තරුණියක් පැවසුවාය.
"ඒත් දැන් මගේ දක්ෂකමෙන් වැඩක් නෑ දරුවෝ. ඒ ඔක්කොම යන්ත්‍රවලට කරන්න පුළුවන්," ගුණදාස මහතා කීවේ විඩාපත් හඬිනි.
"නෑ සර්," ඇය පිළිතුරු දුන්නාය. "යන්ත්‍රයට ප්‍රතිඵලය දෙන්න පුළුවන්. ඒත් අපිට ඉගෙනගන්න ඕන ඒ ප්‍රතිඵලයට යන ගමන. සර්ට පුළුවන්ද අපිට උගන්වන්න?"
ගුණදාස මහතා පුදුමයෙන් ඔවුන් දෙස බැලුවේය. ඔවුන්ට අවශ්‍යව තිබුණේ තවත් සිතුවමක් නොව, ඒ සිතුවම පිටුපස ඇති මිනිස් ක්‍රියාවලියයි. ස්වාභාවික වර්ණ සාදාගන්නා ආකාරය, එක් එක් සංකේතය පිටුපස ඇති කතාන්දරය, පියාගෙන් තමාට උරුම වූ ශිල්පීය රහස්, ඒ සියල්ල ඉගෙන ගැනීමට ඔවුන්ට අවශ්‍යව තිබුණි.
ඒ මොහොතේ, ගුණදාස මහතාට තම නව අරමුණ වැටහුණි. ඔහුගේ වටිනාකම රැඳී තිබුණේ සිතුවම් නිර්මාණය කිරීමේ හැකියාව මත පමණක් නොවේ. ඒ කලාව, ඒ දැනුම, ඒ පරම්පරාගත උරුමය, තවත් පරම්පරාවකට දායාද කිරීමේ හැකියාව මතය.
ඔහුගේ දූවිලි බැඳුණු වැඩපළ නැවත විවෘත විය. මෙවර එය පිරී තිබුණේ තරුණ, උද්යෝගිමත් මුහුණු වලිනි. ඔහු අලුත් බිත්තියක් සිතුවම් කරමින් නොසිටියේය. ඒ වෙනුවට, ඔහු තරුණියකගේ අතක් ගෙන, සාම්ප්‍රදායික 'පැතුරු සිත්තම්' කලාවේදී පින්සල නිවැරදිව හසුරුවන ආකාරය කියා දෙමින් සිටියේය.
ඔහු නිෂ්ඵල යැයි සිතූ දෑත්, දැන් අනාගත පරපුරකට මග පෙන්වමින් තිබුණි. යන්ත්‍රය සමඟ තරඟ කිරීමෙන් නොව, යන්ත්‍රයකට කිසිදා ඉගැන්විය නොහැකි 'කලාවේ ආත්මය' බෙදා දීමෙන්, ඔහු තම මනුෂ්‍ය වටිනාකම නැවත සොයාගෙන තිබුණි.
Comments